من و دلتنگی ...

هو السمیع

سلام به دوستان وبلاگی خودم ؛ حالتون خوبه ؟ خوش میگذره ان شا ءالله .

الحمدالله . بنده هم خوبم . روزگار خوش نمیگذره اما عصا به دست می گذره ...

نمیدونم ؛ گاهی اصلا هیچ زیبایی توی این دنیا قابل رؤیت نیست  و گاهی همه جا از شدت رنگی بودنش ؛ مداد رنگی کم می آورد . 

راستش موندم از ظلم زمانه شکوه کنم یا از نیرنگ مردم زمانه ناله ! احساس میکنم هیچی سر جاش نیست . ظالم به راحتی ستم میکنه و خوش هم میگذرونه . ککش هم نمی گزه . عذاب وجدان ! اصلا . اتفاقا خیلی راحت همه چیز رو کنار هم می چینه و در نهایت خودش تبرئه میشه ... 

دلتنگم ؛ از همه ی قضاوت کردن ها . از همه ی اون هایی که خودشون رو علامه ی دهر می دونند . از همه ی کسایی که فقط می خوان خودشون رو اثبات کنند . 

از حقارت بیزارم . از بی مسولیتی بیزارم . از سوءاستفاده کردن ها ؛ از زرنگ بازی ها ؛ از دروغ ، دروغ ، دروغ ...

دروغ مثل خوره مخ ام رو می خوره . از احساس های به باد رفته . از عاطفه شکنی ها . از غرور بیزارم . از نگرانی و استرس بیجا که مشکلی رو حل نمیکنه که هیچ ، بلکه حساسیت رو بیشتر هم میکنه . از حرمت شکنی ها ؛ از انتظارات بی جا ؛ آه خدا ...

از تهمت و از غیبت . از له کردن شخصیت ها . از خود شیفتگی ها ، از خود برتر بینی و خود رأی بودنها  ، از تبعیض ؛ از اینکه حرفت فهمیده نشه ، درک نشه دردت چیه . از کلاه شرعی ها .

از دنیا با همه ی زرق و برقش بیزارم ...

از این گرونی و حروم خوری ها ؛ که انگیزه و میل رو تو وجود آدم میکشه . از اختلاف طبقاتی ؛ از پشت خالی کردن ها که پایه های زندگی ها رو سست میکنه . 

از تکیه گاه های بی پناه ؛ از بی اعتمادی ها ...

دلتنگ روز های خوشم ؛ دیروزم کجاست تا مرحم زخم هایم باشد . کودکیم و آرامش بچگیم را می خواهم . گاهی چقدر نفهمیدن زیبا می شود . گاهی چقدر خاله بازی هایت حسرت می شود . گاهی چقدر دوستان قدیمی نعمت می شوند . گاهی چقدر خاطرات زیبا می شود. گاهی چقدر عشق ها پررنگ می شود. گاهی چقدر لحظات از دست رفته گنج می شود و دست نیافتنی ...

گاهی از خوبی کردن ها پشیمان می شوی و خواه و ناخواه زبان سرزنش چرخیده می شود که ای کاش ...

خدای من دریاب مرا ...

غمی بزرگ مرا به نیستی کشانده ...

ای همه ی هستی من ؛ به قلبم آرامش بخش .