ازدواج _ دیدار اولیه ...

بسم الله الرحمن الرحیم

 26 اسفند ؛ یک روز سرد زمستونی ؛ حالا دیگه غم فوت داماد خاله هم فضا رو بیشتر غم انگیز و کسل کرده بود . غم بزرگی توی دلها نشسته بود . من به خاطر امتحانات داداش هام آخر هفته ؛ همراه مامان به روستا نرفته بودم تا آخرین امتحانات تموم بشه و بعد همگی با هم بریم روستا . از جریان بی اطلاع بودم که صبح زود بابا برگشت خونه که دیدم خیلی به هم ریخته است . گفتم چی شده ؟ انگار دیگه تحمل این درد رو نداشتند . گفتند : دختر خاله خونه خراب شده .

باورم نمیشد . شاید توی عمرم اولین بار بود که سنگینی غمی رو احساس میکردم . تمام وجودم سوخت و اشکهام سرازیر شد . یاد روزهای عقدشون بیشتر تحمل درد رو سخت تر می کرد .

راهی روستا شدیم . روز سوم درگذشت بود . همه فامیل و همسایه خونه خاله بودن . اصلا دلم نمی خواست وارد اون فضا بشم . سختی اون فضا داشت خفم میکرد . وارد خونه شدم . خاله تا من رو دید داد و گریه اش به آسمون رفت . می گفت : خودت روز عقد باهاش بودی . دیدی چیکار شد و...

خاله رو بغل کردم ؛ سر رو شونه هاش گذاشتم و بغضی که طی مسیر جا خشک کرده بود ترکید . دلم می خواست دنیا تموم شه . دلم می خواست چشمم به دختر خاله نیوفته . نمی خواستم او  رو تو لباس عزا ببینم . بدجور دلم به حالش می سوخت .

اون هفته خونه خاله بودیم که داداشم گفت : دوستم به همراه خانوادشون قراره بیان خونمون . ما که اون موقع روستا بودیم و مامان نمی تونست خاله رو تنها بگذاره . گفتند آدرس روستا رو بدید تشریف بیارن اینجا . دختر خاله خونه ی ما ساکن شده بودند. هر وقت به قصد دیدار و تفریح به روستا می رفتیم ؛ دیگه خونه دختر خاله که خونه خودمون بود می موندیم . برای پذیرایی از مهمون ها رفیم خونه . حقیقتا وارد شدن به خونه ای که تازه بنا شده بود و جهیزیه نو اون الان غبار غم گرفته بود بسیار غم انگیز بود . همه جا مرتب و زیبا .

مامان اکثر وسایل های داماد خاله رو که نمک روی زخم دختر خاله بود رو جمع کرد تا بلکه شاید از این درد کاسته بشه و خاطرات اذیتش نکنه . اما این ظاهر بود مگه خاطرات پاک شدنی اند . مگه دل کندن به ندیدن وسایل های شخصی کسی میتونه باشه .

برای من لحظه ها و ثانیه ها یاد آور خاطرات اند و مگه میشه ثانیه ها رو محو و نابود کرد . احساس ؛ این نعمت زیبای الهی مگه میتونه فراموش شدنی باشه .

این جریان رو تعریف کردم تا اگه کسی خدای نکرده زندگیش اینجور از هم پاشید فکر نکنه تنهاست . مشکلات برای همه هست . همه امتحان می شن اما هر کسی به طریقی . در مشکلی که اخیرا خودم داشتم . خواهرم گفت ؛ مگه تو از بقیه چی زیادی داری ؟ تو هم بنده خدایی . خدا دلش می خواد تو رو اینجوری امتحان کنه . مگه فقط مشکلات برای دیگرانه ؟

ان شاالله خداوند توفیق صبر و شکیبایی در مشکلات و سختی ها رو عنایت کنه . یادمون باشه " زندگی سخت آسان می گذرد " 

مهمون ها حول و حوش ساعت دو بعد از ظهر از راه می رسیدند . با مامان در تمیز کردن خونه و پختن غذا کمک کردم . بابا هم میوه و وسایل مورد نیاز رو تهیه کردند. دیگه کم کم مهمون ها از راه رسیدن . پذیراییمون در ورودیش از بیرون هم راه داشت . توی آشپزخونه چایی رو آماده کردم . کلا فکر نمی کردم ببینمشون چون خودم هم نرفتم توی پذیرایی .

میدونستم هدفشون از اینکه به خونه ی ما اومدن چی هستش اما به دلیل اون شرایط و از جایی که تا طرف رو نمیدیدم و شناخت کافی نداشتم کلا تمایلی به دیده شدن نداشتم . اما فرصت خوبی بود تا حداقل خانواده ایشون رو ببینم . برای من تنها آقایی که خواستگارم بود مهم نبود . در درجه اول پدر و مادر ایشون ملاک بودند . چون باور دارم ، این آقا توی خونه تربیت شده و الگو والدین بودند . فرزند بخشی از والدینه . حتما حرکات و رفتار و گفتارش از والدین نشات میگیره . چون قصد خانوادشون هم دیدن من بود خودشون به بهانه ی نماز خوندن اومدند توی اتاق خواب . به هر حال دیدار حاصل شد . خواهر و مادرشون در همون نگاه اول ؛ از بس که یه پارچه خانمم ، من رو بوسیدن و ذوق زده شدن . ( لبخند ) من هم کلی کیف کردم .

تمام حرکاتم رو زیر نظر داشتن . من کمی استرس از دیدار داشتم اما از برخورد و شیوه مهمون داریم چون مامان خوب بهمون یاد داده بودند دیگه خیالم راحت بود . کلا یه آدم اجتماعی هستم . آقایون و خانم ها اتاقشون مجزا بود . در حد آشنایی جزئی ؛ با هم آشنا شدیم .

مادرشون که زیر ذره بین من بودند ؛ به نظرم متین و با وقار و مرتب و در عین حال ساکت و آروم بودند . حجابشون هم خوب بود اما من از خواهرهاشون با حجاب تر بودم لذا از این منظر مشکلی نبود . حرکات و نوع نشستن و برخورد کردن و حتی غذا خوردنشون مودبانه بود . اما در لهجه تفاوت دیده میشد که به نظرم اومد زیاد نمیتونه مشکل ساز باشه . نماز خون و متدین بودند در نگاه اول . اما خوب این ها ظاهر قضیه بود هنوز تا شناخت بیشتر و عمیق تر که اصولا زیاد هم حاصل نمیشه فاصله بود . به نظر من ازدواج یه هندونه سر بسته است که تا چاقو نخوره هیچی معلوم نیست . ازدواج یه ریسکه با همه ی تلاش هایی که برای شناخت داری اما این نباید باعث بشه تا از تحقیق دلسردبشیم .

بعد اینکه نهار صرف شد . خواهرشون اصرار کردند که ظرف ها رو با هم آب بکشیم تا ایشون هم مجالی برای آشنایی داشته باشند . کلا آدم تیزی هستم . سریع دو هزاریه می افته . خواهرشون واقعا به نظرم آدم سخن ور و اجتماعی که خیلی راحت ارتباط برقرار میکنن بودند . من خودم تا زمانی که یه شناخت نسبی از طرف مقابلم بدست نیارم با او هم کلام نمیشم . این جزء عادت های منه . همین طور داشتن از خانوادشون و تحصیلات و تعداد نفراتشون میگفتن و خیلی ماهرانه متقابلا از زیر زبون من هم می کشیدن بیرون این ها رو . مدام از آقا طلبه می گفتن . اسمشون رو ؛ تحصیلات و موفقیت هاشون رو . خلاصه کلی اطلاعات از خانواده من جمع آوری کردند. به نظرم به خوب کسی مسولیت داده بودند . ماهرانه عمل می کردند . تند تند صحبت کردن خواهرشون رو نمی پسندیدم . خوب زیاد فرقی به حال من نداشت . ملاک پدر و مادر و اقا طلبه بود .

خیلی دوست داشتم پدر ایشون رو ببینم اما صد حیف که توی اتاق آقایون بودند و نمیشد پیشنهاد بدم همه یک جا بشینیم تا من  ذره بینم رو سمت شخص مورد نظردیگه بگیرم . همیشه برای من پدر شوهر یه چیز دیگه بود . از خدا می خواستم با کسی که ازدواج میکنم پدرشون در قید حیات باشه . یک پدر شوهر تقریبا میان سال ؛ مهربون ؛ مذهبی اما نه خشک مذهب ها در حد اعتدال ؛ سر سنگین و سر به زیر، خوش مشرب و خنده رو ؛ مرتب و خوش پوش مثلا شلوار پارچه ای و پیرهن سفید کمی موهاش سفید و قد بلند . خلاصه پدر شوهر رویاهام . اینجور تفکراتی داشتم . برای من همیشه پدر شوهر مهمتر از شوهرم بود . چون شوهرم میشد بخشی از ایشون . 

به نظرم اگه کسی ازدواج کرد باید خیلی دقت کنه پدر و مادر طرف چه طور هستن . اما بر خلاف میلم من قبل عقد زیاد موفق به دیدن پدر شوهرم نشدم . چیزی که خیلی برام مهم بود حاصل نشد و این خیلی بد بود . خدارو شکر الان ایشون خوب و محترم اند اما خوب بعضی از ویژگی های مهمی که واقعا دوست داشتم در وجود ایشون باشه نیست .

در اون دیدار من موفق به دیدن آقا طلبه و پدر ایشون نشدم فقط صداشون رو میشنیدم .

عصر که شد دیگه قصدبرگشتن به خونشون رو داشتن . گردنه امین الله به شدت یخ بندون شده بود و خطرناک. گفتم چرا با این سرعت ؟ شما تازه اومدید چرا قصد برگشت دارید .

دیگه داشتن لو می رفتن و حتی لبخند هم روی لباشون نشست. من که میدونستم هدفشون رو . دیگه بی خیال شدم و چیزی نگفتم .

وقتی متوجه شدن که عزاداریم دیگه چیزی نگفتند و برگشتند خونشون . لحظه رفتن میتونستم ببینمشون اما نمیدونم دلم نمی خواست . اشتیاقی نبود همان طور که قبلا گفتم از خواستگار خوشم نمیومد . احساس میکردم خواستگار یه جور اجباره . به زور می خوان من رو از خانوادم جدا کنند .

به هر حال بعد رفتنشون دیگه بهشون فکر نکردم . همه چیز رو فراموش کردم . انگار نه انگار که چنین مهمون هایی داشتیم .

حالا حالا ها ادامه داره ...